Z kart historii warszawskiej piłki ręcznej. Odcinek XVII – Nowe 50-lecie czas zacząć. Debiut Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży.

26 marca 2021

Z kart historii warszawskiej piłki ręcznej

 

Odcinek XVII – Nowe 50-lecie czas zacząć. Debiut Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży.

1969 rok to następny po 1968 roku, który jak wiadomo był rokiem jubileuszowym polskiej piłki ręcznej. Piłka ręczna w Polsce wkroczyła w nowe 50-lecie, w którym czekały nowe wyzwania, niektóre po raz pierwszy w historii zarówno światowej, jak polskiej piłki ręcznej.

Już na początku tego roku nastąpiła istotna zmiana warty we władzach Polskiego Związku.
Na Walnym Zjeździe w dniu 22 lutego 1969 wybrany został nowy zarząd, w skład którego weszli między innymi:
Stefan Monikowski                 – Prezes
Kazimierz Przyłucki                – Wiceprezes Sportowy
Ignacy Demiańczuk               – Wiceprezes Organizacyjny
Władysław Stawiarski           – Przewodniczący Wydziału Szkolenia
Mieczysław Kamiński            – Przewodniczący Wydziału Spraw Sędziowskich
Jerzy Dzięgielewski               – Przewodniczący Wydziału Gier i Dyscypliny
Marian Golimowski                – Przewodniczący Wydziału Zagranicznego
Andrzej Frank                         – Przewodniczący Wydziału Organizacyjnego
Witold Kubicki                        – Kierownik Wyszkolenia
Funkcję Sekretarza Generalnego na blisko dziesięciolecie objęła Zofia Więcławska.
Nowo wybrany Zarząd tym razem znacznie dłużej i ze znacznie większymi sukcesami niż to się zdarzało poprzednim ekipom sprawował swoje funkcje. Ale o tym w swoim czasie.

30 marca 1969 polska piłka ręczna okryła się żałobą, bowiem przedwcześnie odszedł jeden z najbardziej zasłużonych zawodników 50-lecia  zarówno 11-ki, jak i 7-ki – Kazimierz Frąszczak. Zasłużony Mistrz Sportu. Reprezentant Polski, kapitan narodowej 11-ki i 7-ki. Bardziej szczegółowe informacje o tym zasłużonym zawodniku i trenerze można odnaleźć w odcinku nr 14.

Mistrzostwa Polski mężczyzn i kobiet.

Rozgrywki ligowe wśród mężczyzn ponownie rozegrane zostały pod dyktando zespołów gdańskich, do rywalizacji których włączył się skutecznie Śląsk Wrocław. Mistrzostwo Polski zdobyła Spójnia tym razem przed Śląskiem Wrocław i drugim zespołem gdańskim – Wybrzeżem.
Warszawianka uplasowała się na dziewiątym miejscu.
Mistrzostwo Polski wśród kobiet zdobył AZS Wrocław przed Cracovią oraz Azotami Chorzów. Tak więc dokładnie ta sama trójka co w roku jubileuszowym zajęła te same miejsca.
Z warszawskich zespołów tylko AZS Warszawa – zapewnił sobie miejsce w I-ej lidze na następny sezon, zajmując 10 miejsce, natomiast Skra Warszawa po dwóch sezonach w I-ej Lidze – zajmując 11 miejsce została zdegradowana.

Rozgrywki Międzywojewódzkie mężczyzn i kobiet oraz o awans do I-ej Ligi

Zakończyły się rozgrywki kolejnego sezonu II Ligi Terytorialnej mężczyzn. W III grupie – Warszawskiej ponownie zwyciężyła Wisła Płock, natomiast warszawskie zespoły: AZS-AWF oraz BKS Skra zajęły odpowiednio trzecie i czwarte miejsce nie kwalifikując się do dalszych rozgrywek. Warto zwrócić uwagę na fakt, że  AZS-AWF Warszawa tylko o 1 punkt ustąpił Wiśle, którą pokonał  w  II rundzie rozgrywek 20 – 14, jednak nie wystarczyło to do zajęcia I-go miejsca.

Również drugie podejście Wisły Płock do I-ej Ligi okazało się nieudane. Będąc po raz kolejny organizatorem turnieju półfinałowego nieznacznie uległa ona dwóm pozostałym uczestniczącym zespołom – Flocie Gdynia i Energetykowi Poznań odpadając z dalszej rywalizacji.
Awans do I-ej Ligi wywalczyły po raz pierwszy Concordia Piotrków Trybunalski i Stal Mielec.

Nie powiodło się również w walce o I-ą Ligę kobiet zespołom warszawskim, z których żaden nie uzyskał prawa do walki o awans.
Zgodnie z dokonanym rok wcześniej podziale Grupę wschodnią (10 zespołów) prowadzoną przez Stołeczny OZPR tworzyły:  Białystok, Lublin, Kraków, Rzeszów i Warszawa.

Awans do dalszych rozgrywek  z tzw. grupy warszawskiej wywalczyły Wanda Nowa Huta oraz MKS Tarnów. Wanda Nowa Huta rywal Skry sprzed dwóch lat wywalczyła wraz z Lechią Dzierżoniów awans do I-ej Ligi.

Rozgrywki o Puchar  ZPRP

W corocznych rozgrywkach o Puchar ZPRP  wzięły udział zespoły ligowe. Tym razem obydwa puchary powędrowały do stolicy Dolnego Śląska. Zwycięstwa odniosły:

AZS Wrocław wśród kobiet
Śląsk Wrocław wśród mężczyzn

Wśród kobiet AZS-AWF Warszawa uplasował się w grupie eliminacyjnej w Gdańsku na 3-im miejscu i nie awansował do dalszych rozgrywek, natomiast warszawska Skra zanotowała bardzo udany występ.

Najpierw zajęła II  miejsce na turnieju w Siemianowicach:

  1. Cracovia Kraków       2 – 2   44 – 34
  2. Skra Warszawa         2 – 2   25 – 26
  3. Ruch Chorzów           2 – 2   17 – 18

Następnie zwyciężyła w turnieju półfinałowym Warszawie:

  1. Skra Warszawa         5 – 1   45 – 33
  2. Pogoń Szczecin        4 – 2   39 – 40
  3. Górnik Sośnica          3 – 3   36 – 37
  4. Start Gdańsk              0 – 6   32 – 42

Ciekawie również przedstawia się końcowa tabela finałowego turnieju rozegranego w Poznaniu:

  1. AZS Wrocław              6 – 0   52 – 32
  2. Pogoń Szczecin          2 – 4   42 – 42
  3. Przemysław Poznań  2 – 4   42 – 48
  4. Skra Warszawa          2 – 4   38 – 52

Jak widać niemal na każdym etapie rozgrywek z udziałem BKS Skra o miejscach zajętych przez zespół warszawski decydowały pojedyncze bramki.

Drugi z warszawskich zespołów AZS-AWF Warszawa po zajęciu 3-go miejsca na turnieju eliminacyjnym w  Gdańsku wystąpił w rozgrywkach o miejsca 9 – 12 w Opolu, plasując się ostatecznie na 11 miejscu.

Natomiast wśród mężczyzn startująca w tych rozgrywkach Warszawianka, zajmując na turnieju w Poznaniu 3 miejsce nie zakwalifikowała się do dalszego szczebla rozgrywek i została sklasyfikowana ex aequo na 9  miejscu.

Turniej Miast seniorów i seniorek

W turnieju Miast seniorów rozegranym we Wrocławiu zwyciężył Gdańsk przed Wrocławiem.
W finałach nie odnotowano udziału reprezentacji Warszawy.
Wśród seniorek w finałach rozegranych w Siemianowicach zwyciężyła reprezentacja Krakowa przed Katowicami. Trzecie miejsce zajęła reprezentacja Warszawy i był to jedyny sukces zespołów stołecznych w okolicznościowych rozgrywkach, które znalazły się w bogatym programie tego jubileuszowego roku.

Mistrzostwa Polski Juniorów

Jedną z czterech grup półfinałowych – grupę I-ą organizowała Warszawa, którą reprezentowała Warszawianka. W rozgrywkach tej grupy wzięły udział cztery zespoły, których ostateczną kolejność przedstawia poniższa tabela:

  1. Wybrzeże Gdańsk     6 – 0   68 – 24
  2. Warszawianka           4 – 2   61 – 44
  3. Juvenia Białystok       2 – 4   49 – 70
  4. AZS Olsztyn                0 – 6   37 – 77

Niestety ówczesny system rozgrywek juniorek i juniorów premiował tylko zwycięzców grup półfinałowych, tak więc Warszawiance ponownie nie udało się awansować do finałów. Z czasem ten system ewoluował stając się bardziej sprawiedliwym.

Tytuł Mistrza Polski w finale w Poznaniu wywalczył zespół MKS Starówka Poznań zaś Wybrzeże Gdańsk po wyrównanym przebiegu finałów musiało się zadowolić IV miejscem..

Mistrzostwa Polski Juniorek

W podobnej formule jak rozgrywki juniorów toczyły się rozgrywki o Mistrzostwo Polski Juniorek. Podobnie jak wśród juniorów przedstawiciel stolicy BKS Skra Warszawa w walce o awans  do finałów zajął w swojej grupie półfinałowej rozegranej w Jędrzejowie II miejsce co niestety nie otworzyło  drogi do awansu.

  1. MKS Tarnów                     6 – 0   27 – 16
  2. BKS Skra Warszawa       4 – 2   42 – 19
  3. LKS Świt Wolica              2 – 4   26 – 18
  4. MKS Orlęta Krosno         0 – 6   13 – 5

Warto zwrócić uwagę na fakt, że zespół warszawskiej Skry zdobył zdecydowanie największą liczbę bramek wśród wszystkich startujących drużyn. Niestety nie wystarczyło to zapewnienia sobie awansu.
MKS Tarnów powtórzył swój sukces w finałach, które także rozegrane zostały w Tarnowie.

Turniej o Puchar Miast Juniorów i Juniorek

Również bez awansu do finałów zakończyły swój udział w kolejnych rozgrywkach reprezentacje Warszawy juniorów i juniorek.
16 reprezentacji juniorów podzielono na 4 grupy. W grupie II rozegranej w Olsztynie  reprezentacja Warszawy zajęła II miejsce za Gdańskiem – bez awansu. Gdańsk zresztą okazał się zwycięzcą finałów, których był gospodarzem.

Wśród juniorek, gdzie 13 zespołów podzielono również na 4 grupy, reprezentacja Warszawy w jedynej 4-zespołowej grupie rozegranej w Warszawie zajęła II miejsce za Lublinem – także bez awansu.
W finałowych rozgrywkach juniorek zorganizowanych w Lublinie zwyciężył zespół reprezentujący OZPR Gdańsk, przed OZPR Szczecin i OZPR Katowice. Co ciekawe te trzy reprezentacje uzyskały tą samą liczbę punktów – po 4, a o miejscach zadecydowały bramki. Tylko OZPR Lublin okazał się gościnny ulegając pozostałym drużynom.

Pierwsza Ogólnopolska Spartakiada Młodzieży

W roku 1969 zorganizowana została z ogromnym rozmachem Pierwsza Ogólnopolska Spartakiada Młodzieży, w której programie znalazła się piłka ręczna zarówno dziewcząt, jak i chłopców w kategorii juniorek i juniorów. Imprezie nadano bardzo podniosły i uroczysty charakter. Impreza odbywała się z okazji 25-lecia PRL (gdyby młodsze pokolenie miało trudności z rozszyfrowaniem tego skrótu to chodzi o jubileusz 25-lecia powstania Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej).

Pretekstem stały się wskazania władz państwowych realizacji upowszechniania sportu – a przede wszystkim jego dynamicznego rozwoju, co często miało miejsce jedynie na papierze.

 

Miliony młodzieży uprawiającej sport, o jakim mówiły niektóre źródła, mijały się na tyle z prawdą, że dzisiaj wywołują nie tylko niedowierzanie, albo wręcz wzruszenie ramion.
Dla zobrazowania takiej tendencji warto przedstawić dynamiczny wzrost – w papierowej statystyce uczestników spartakiad – nawet biorąc pod uwagę liczbę uczestników na wszystkich szczeblach:
1951 rok –            200 000  uczestników
1954 rok –         1 000 000  uczestników
1960 rok –          2 300 000  uczestników
1963 rok –        12 650 000  uczestników
Szczególnie imponująco wyglądają te zera w przytoczonych liczbach.
Kolejnych statystyk – źródło z którego zaczerpnięto te liczby – już nie przytacza, ponieważ jak można  przypuszczać liczba uczestników musiałaby przekraczać liczbę mieszkańców Polski, wliczając w to również niemowlęta i staruszków.

Źródło obydwu załączonych powyżej fotografii:
Komitet Redakcyjny: Arkadiusz Brzezicki, Stanisław Drążdżewski, Janusz Podoski, Stanisław Romański
– Księga sportu polskiego 1944 – 1974

Wracając jednak do OSM to jednak na wszystkich arenach tej imprezy królowały faktycznie prawdziwe emocje towarzyszące rywalizacji sportowej, przeprowadzonej w 13 dyscyplinach sportowych, w tym poza grami sportowymi jak:
– piłka nożna;
– koszykówka;
– siatkówka;
– piłka ręczna
oraz z innych dyscyplin wyróżniającą się popularnością
– lekkoatletyka
program imprezy obejmował takie „giganty” popularności i masowości jak:
– akrobatyka;
– boks;
– judo;
– gimnastyka;
– kajakarstwo;
– kolarstwo;
– łucznictwo;
– pływanie;
– podnoszenie ciężarów;
– strzelectwo;
– szermierka;
– tenis;
– wioślarstwo;
– zapasy;
– żeglarstwo

Warto  jako ciekawostkę  przypomnieć również, że przeciwko brakowi w programie tej pierwszej spartakiady konkurencji z jego specjalności ostro protestował … Polski Związek Jeździecki.

Juniorzy

Najpierw do rywalizacji przystąpili juniorzy. Na przełomie lipca i sierpnia w czterech grupach półfinałowych przystąpiło do rywalizacji 20 zespołów. Przy czym z dzisiejszej perspektywy największą zagadkę stanowi klucz jaki zastosowano przy tworzeniu tych grup.
Te 20 zespołów to reprezentacje ówczesnych 16 województw oraz 4 reprezentacje miast wydzielonych: Krakowa, Łodzi, Warszawy i Wrocławia.
A teraz mała zagadka matematyczna. Jak najłatwiej podzielić 20 przez 4?
Oczywiście jak dalej:  6, 5, 5 i 4.
Gdyby jeszcze czynnikiem decydującym był podział geograficzny, rozwiązanie zagadki byłoby nieco łatwiejsze, ale poznając składy poszczególnych grup, logiczne rozwiązanie nie jest na dziś możliwe. A oto szczegóły:

Grupa I w Tarnowie: Kraków woj. Kielce, Opole, Poznań, Bydgoszcz i … Koszalin; (6)
Grupa II w Piotrkowie Tryb.: Łódź woj. Warszawa m. Gdańsk, Rzeszów i Zielona Góra; (5)
Grupa III w Krakowie: Kraków m; Lublin; Warszawa woj; Wrocław woj; Olsztyn; (5)
Grupa IV we Wrocławiu: Wrocław m. Łódź m. Katowice i … Białystok (4)

Pogrubioną czcionką zaznaczono reprezentacje, które awansowały do finałów.
Za najlepsze rozwiązanie tej matematyczno-geograficznej zagadki-klucza: nagroda specjalna.

Kolejną ciekawostką jest system rozgrywek jaki zastosowano w I OSM. Postanowiono zaliczyć wyniki z półfinałów pomiędzy zespołami, które awansowały do rozgrywek finałowych o miejsca 1 –  4  i  5 – 8, co dało w końcowej taki obraz:

  1. OZPR Gdańsk                               6 – 0    46 – 27
  2. OZPR Warszawa miasto            2 – 4    33 – 35
  3. OZPR Wrocław miasto                2 – 4    35 – 37
  4. OZPR Łódź  miasto                      2 – 4    25 – 40
  5. OZPR Opole                                  4 – 2    55 – 44
  6. OZPR Poznań                                4 – 2    50 – 47
  7. OZPR Kraków miasto                   4 – 2    47 – 45
  8. OZPR Lublin                                  0 – 6    42 – 58

Juniorki

Wśród juniorek zgłoszonych zostało 19 reprezentacji, dzięki czemu łatwiej udało się dokonać podziału na 4 grupy półfinałowe, które zorganizowane zostały w: Krakowie, Gdańsku, Poznaniu i Opolu, z których to grup do finałów awansowały zespoły z dwóch pierwszych miejsc.

Oto końcowa tabela juniorek po zakończeniu rozgrywek wg systemu analogicznego jak rozgrywki juniorów:

  1. OZPR Katowice                            5 – 1    24 – 19
  2. OZPR Opole                                   4 – 2    36 – 25
  3. OZPR Warszawa miasto            2 – 4    20 – 29
  4. OZPR Kraków województwo      1 – 5    21 – 28
  5. OZPR Gdańsk                                4 – 2    23 – 20
  6. OZPR Kielce                                  3 – 3    28 – 27
  7. OZPR Wrocław województwo    3 – 3    30 – 30
  8. OZPR Poznań                                2 – 4    26 – 30

Zdobywając odpowiednio srebrny – juniorzy i brązowy medal  juniorki – reprezentacje Warszawy w piłce ręcznej wniosły istotny wkład w zwycięstwo  stolicy w klasyfikacji łącznej tej  pierwszej w historii  Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży.

Międzynarodowe spotkania reprezentacji Polski

Kobiety. Reprezentacja seniorek i młodzieżowa

Z roku na rok kalendarz międzynarodowych spotkań z udziałem reprezentacji narodowej we wszystkich kategoriach wiekowych ulegał systematycznemu poszerzaniu. O ile w jeszcze kilka lat przed omawianym właśnie rokiem, spotkania międzynarodowe – przynajmniej niektórych naszych reprezentacji – rozgrywane były w późniejszych miesiącach poszczególnych lat, to coraz częstszą stawała się reguła inauguracyjnych spotkań już w styczniu

I tak właśnie stało się w roku 1969. Już w styczniu rok rozpoczęły seniorki meczem z Bułgarią w Opolu. Start ten wypadł niezwykle okazale, bo zakończony okazałym zwycięstwem 29 – 5 (11 – 2). Szkoda tylko, że rywalki okazały się tak mało wymagające, a w podziale bogatego, bramkowego łupu nie uczestniczyła żadna z zawodniczek warszawskich.

Jedno z najstarszych i najbardziej trafnych polskich przysłów brzmi: „miłe złego początki”. I to właśnie powiedzenie sprawdziło się jak rzadko kiedy; mimo że na kolejne spotkania międzynarodowe nasza żeńska reprezentacja musiała czekać blisko pół roku. To dzięki temu miało okazję potwierdzić się inne znane przysłowie – „co się odwlecze to nie uciecze”.

Reprezentacja Polski w lipcu wystąpiła w tradycyjnym turnieju w Jugosławii, gdzie rozegrała cztery spotkania – wszystkie przegrywając i zajmując ostatnie miejsce w turnieju zanotowała następujące wyniki:
– z Jugosławią             7 – 14              (4 – 4)
– z Rumunią                 5 – 19              (3 – 9)
– z ZSRR                      12 – 13            (6 – 6)
– z Węgrami                9 – 18              (4 – 12)
Kroniki Polskiego Związku nie dysponują liczbami zdobytych bramek przez poszczególne zawodniczki. Sytuacja ta będzie jeszcze się powtarzać w innych sprawozdaniach z meczów reprezentacji – szczególnie wyjazdowych.
W składzie polskiej ekipy na ten turniej znalazła się wcześniejsza wielokrotna reprezentantka, zawodniczka warszawska – Irena Mirzejewska (Zbroja), która wówczas zmieniła nazwisko, poślubiając znanego zawodnika warszawskich klubów Andrzeja Mirzejewskiego, tworząc chyba jeden z pierwszych duetów małżeńskich, będąc znaczącymi postaciami wśród uprawiających tę dyscyplinę sportu.
Tak na marginesie, wcześniej reprezentantka pierwszej reprezentacji Polski w 11-ce z 1953 roku, wówczas zawodniczka warszawskiego AZS-AWF-u Sonia Kruczek poślubiła Jana Suskiego, wielokrotnego reprezentanta Polski, zarówno w 11-ce, jak i w 7-ce. Jednak największe sukcesy para ta osiągnęła z klubami śląskimi.

Kolejne sprawdziany reprezentacji Polski kobiet miały wkrótce nadejść, a miało to najpierw miejsce w sierpniu w turnieju o Puchar Balatonu na Węgrzech. Nasza reprezentacja wypadła nieco lepiej, osiągając następujące rezultaty:
– z Węgrami                 12 – 14            (7 – 9)
– z Rumunią                 12 – 16            (5 – 7)
– z Jugosławią             14 – 10            (7 – 3)
Ostatecznie odnosząc jedno zwycięstwo z Jugosławią nasze panie zajęły piąte miejsce na sześć startujących zespołów. Bez reprezentantek Warszawy w składzie.

Niepowodzeniem natomiast zakończył się listopadowy start w turnieju o Puchar Karpat w Cluj – na  terenie Rumunii, gdzie reprezentacja Polski doznała trzech porażek w oficjalnych spotkaniach międzypaństwowych oraz odniosła jedno zwycięstwo z drugą reprezentacją Rumunii, co pozwoliło na zajęcie ostatecznie przedostatniego, a więc siódmego miejsca. A oto wyniki:
– z Jugosławią             9 – 16              (5 – 7)
– z Rumunią                11 – 20            (7 – 8)
– z CSRS                      15 – 17            (10 – 8)!
z Rumunią B               23 – 21            (12 – 9)
W składzie reprezentacji w tym turnieju uczestniczyła przedstawicielka Warszawy Irena Mirzejewska, jednak rejestr zdobytych bramek jest niekompletny, tak więc nie została zapisana żadna bramka na koncie tej zawodniczki.

Humory poprawiły występy naszych pań w kończącym ten rok turnieju rozgrywanym w Katowicach, gdzie oprócz pierwszej reprezentacji startowała również reprezentacja młodzieżowa, z którą reprezentacja seniorek wygrała w inauguracyjnym spotkaniu tego turnieju 22 – 18 (12 – 9).
Następnie – w oficjalnych meczach reprezentacji Polski pokonała Węgry 17 – 7 (6 – 6), a następnie w „andrzejkowy” wieczór nieznacznie uległa reprezentacji NRD 10 – 12 (4 – 6).
W składzie reprezentacji seniorek wystąpiła Irena Mirzejewska (bez bramek), natomiast w zespole młodzieżówki Teresa Zielewicz, która już od pierwszego spotkania następnego roku stanie się etatową reprezentantką seniorek naszego kraju.

Mężczyźni. Reprezentacja młodzieżowa i juniorów

Podobnie jak w poprzednim, jubileuszowym roku konfrontacje międzynarodowe w tym roku miała  jako pierwsza wystąpiła nasza męska młodzieżówka dwumeczem w Szczecinie. Przeciwnikiem był zespół NRD, I tu uwaga! Polscy młodzieżowcy dwukrotnie pokonali swoich zwykle silnych rywali: 15 – 9  (6 -5)  oraz  10 – 7  (5 – 5).
W reprezentacji Polski występ zanotował Tadeusz Goliński z Warszawianki.

Bardzo bogaty był kalendarz zespołu młodzieżowego w listopadzie. Najpierw w turnieju w Opolu wystąpiły dwa zespoły młodzieżowe: Polska A i Polska B.
Niestety nasze zespoły okazały się bardzo gościnne, ulegając zarówno Rumunii jak i NRD. Rumunia zwyciężyła w tym turnieju dzięki korzystniejszej różnicy bramek w całym turnieju, bowiem w spotkaniu pomiędzy tymi zespołami pierwszego dnia turnieju padł remis.
Ciekawie przedstawiały się składy obydwu polskich zespołów.
W składzie Polski A wystąpili:. Tadeusz Goliński, Bogdan Gągała, Janusz Jakubowski oraz Powsiński – wszyscy z Warszawianki.
Natomiast w reprezentacji Polski B … Jerzy Klempel !!! Nazwiska większości pozostałych zawodników zespołu B raczej niewiele mówią także późniejszym znawcom tematu.
W tym „bratobójczym” pojedynku zwyciężyła Polska A:  21 – 14  (7 – 6).

Nasza młodzieżówka zakończyła sezon listopadowymi meczami z Węgrami w Mielcu, przegrywając pierwszy mecz 21 – 22  (10 – 11) i biorąc srogi rewanż w drugim spotkaniu, które zakończyło się wysokim zwycięstwem Polski 25 – 14 (13 – 5). Ciekawe czy na wynik drugiego meczu wpływ miało zbyt huczne świętowanie pierwszego sukcesu przez naszych bratanków.
W dwumeczu z Węgrami wystąpił zawodnik Warszawianki Bogdan Gągała, uchodzący wówczas za jednego z najbardziej utalentowanych polskich skrzydłowych młodego pokolenia.

Mężczyźni. Reprezentacja seniorów

Rok 1969 był rokiem przygotowawczym do przyszłorocznych Mistrzostw Świata we Francji, które miały być jednocześnie pierwszymi eliminacjami do Igrzysk Olimpijskich 1972, w których piłka ręczna mężczyzn miała po raz pierwszy się pojawić w programie Igrzysk.
Rozpoczęli ten rok seniorzy od udziału w towarzyskim dwumeczu w Danii. Obydwa mecze z Danią, zaliczone zostały do oficjalnych spotkań reprezentacji, mimo iż drugie z nich rozegrane zostało przez Duńczyków pod firmą Kopenhagi. Być może z uwagi na niespodziewane zwycięstwo Polski we wspomnianym spotkaniu rewanżowym 22 – 20 (13 – 9). Pierwsze ze spotkań Dania – Polska zakończyło się zwycięstwem gospodarzy  24 – 17  (17 – 11).
W obydwu spotkaniach wystąpili Marek Nowakowski i Stanisław Piekarek, zdobywając w tym pierwszym ze spotkań po jednej bramce.
Kontynuując skandynawskie tournee reprezentacja Polski spotkała się w Malmoe ze Szwecją, przegrywając to spotkanie 21 – 23  prowadząc jednak do przerwy 13 – 9.
Marek Nowakowski zdobył w tym spotkaniu 3 bramki, a Stanisław Piekarek 1.

Kolejnym występem reprezentacji Polski seniorów był Drugi Międzynarodowy Turniej Krajów Bałtyckich o Puchar Katowickiego „Sportu”. Turniej tym razem przekroczył granice Polski, a  którego gospodarzem w 1969 roku została Szwecja. Wystartowało 5 reprezentacji krajów nadbałtyckich oraz drugi zespół szwedzki.
Reprezentacja Polski spisała się w tym turnieju – nie po raz pierwszy doskonale. Najpierw w grupie wyprzedziła silnych rywali notując następujące wyniki:
– Polska – Szwecja     17 – 14            (10 – 8)
– Polska – Dania          15 – 15            (5 – 8)
Uzyskane w grupie miejsce pozwoliło walczyć o zwycięstwo w turnieju z reprezentacją NRD.
W regulaminowym czasie był remis 12 – 12  (9 – 7). Ostatecznie szala przechyliła się na korzyść NRD i spotkanie zakończyło się wynikiem 14 – 15.
Na marginesie warto przypomnieć, że przed rokiem Polska i NRD spotkały się w pierwszej edycji tego turnieju w walce o III-e miejsce, kiedy to mecz zakończył się również po dogrywce … ale wygraną naszej drużyny.
W reprezentacji Polski uczestniczył w tym turnieju Marek Nowakowski, zdobywając 2 bramki w meczu z Danią, oraz 1 w finale z NRD.
Natomiast Bogdan Kowalczyk, który w poprzednim, jubileuszowym roku przeniósł się z Warszawy do Śląska Wrocław stał się podstawowym bramkarzem reprezentacji Polski, występując we wszystkich (bez jednego) meczach naszej reprezentacji w 1969 roku.

Podobnie jak nasze panie reprezentacja seniorów zaliczyła listopadowy start w turnieju o Puchar Karpat w Rumunii, a miejscem jego rozgrywania była Timiszoara. Reprezentacja Polski zajęła tam  czwarte miejsce na osiem startujących zespołów i zanotowała następujące wyniki:
– ze Szwecją                19 – 19            (10 – 13)
– z Jugosławią             16 – 17            (9 – 12)
– z Danią                       18 – 14            (11 – 7)
– z Rumunią B             20 – 19            (10 – 12)
To ostatnie spotkanie nie jest oczywiście ujęte w rejestrze oficjalnych spotkań reprezentacji.
We wszystkich trzech oficjalnych spotkaniach wystąpili Marek Nowakowski i Stanisław Piekarek, zdobywając: Nowakowski  jedna bramka z Jugosławią, Piekarek po jednej  bramce w każdym ze spotkań.

Mijający 1969 rok  reprezentacja Polski seniorów zakończyła nieudanym występem w niemieckim Schwerinie, gdzie doznała dwóch ciężkich (jak mówi sama nazwa miasta) porażek z obydwoma zespołami NRD – zarówno A (11 – 22), jak i B (15 – 21).
Gospodarze nie okazali się w tym przypadku gościnni, zarówno wobec reprezentacji Polski jak i Węgier, które to zespoły jedyne punkty zdobyli w meczu pomiędzy sobą remisując 21 – 21.
W obydwu oficjalnych meczach wystąpili Marek Nowakowski oraz Stanisław Piekarek.
Bramki zdobył jednak tylko Piekarek, przy czym w meczu z Węgrami zdobył rekordową liczbę w pierwszej reprezentacji – 7.  W meczu z NRD zdobył on 2 bramki.

PODSUMOWANIE

Kolejny po niezwykłym z kilku powodów roku 1968, a więc po roku jubileuszowym, ale także roku ważnym również ze względów polityczno-społecznych był rokiem dość bezbarwnym.
Kontakty międzynarodowe zarówno reprezentacji kobiet, jak i mężczyzn były jednak bardzo ożywione.
Męska reprezentacja rozegrała 11 oficjalnych spotkań – w tym 3 zwycięstwa, 3 remisy i 5 porażek. Nie był to więc jakiś specjalnie udany rok.
W poprzednim – jubileuszowym roku panowie spisali się o wiele lepiej, notując 10 zwycięstw, 2  remisy i 4 porażki.
Reprezentacja seniorek kobiet rozegrała 13 oficjalnych spotkań międzypaństwowych, odnosząc jednak tylko 3 zwycięstwa oraz mając na swoim koncie aż 10 porażek.
Podobny bilans 3 zwycięstw uzyskała nasza reprezentacja przed rokiem – w tym jednak bardzo cenna wygrana z Danią w ramach eliminacji do  Mistrzostw Świata, które jak wiadomo jednak nie doszły do skutku oraz 8 porażek.

W tym upływającym roku nie odbyła się żadna impreza międzynarodowa rangi mistrzowskiej.
Z małym wyjątkiem.  Paradoksalnie najważniejszą imprezą międzynarodową było wprowadzenie rok wcześniej na wniosek Holandii do kalendarza imprez IHF rozgrywek klubowych w formie turnieju o Puchar Europy w „11-ce” mężczyzn.
W drugiej edycji tej kadłubowej imprezy wzięło udział … aż !!! 5 zespołów, które gościła RFN. Zwyciężył ponownie
Grun-Weiss Dankersen ( RFN) przed
TV Krefeld Oppum  (RFN)
St. Otmar St. Gallen  (Szwajcaria)
Union West Wien  (Austria)
AHC Amsterdam  (Holandia)

Same znane i uznane firmy !

Nie pozostawało nic innego jak liczyć, że kolejny rok przyniesie o wiele ciekawsze wydarzenia.

 

JOT.A.

 

 

Źródła:

Włodzimir A. Drygas, Piotr Młoczyński – 75 lat piłki ręcznej w Polsce

Jerzy Gaj – Wychowanie fizyczne i sport w Polsce Ludowej

Stanisław Jarecki – Rozwój piłki ręcznej na Śląsku. Część II (1961 – 1970)

Wojciech Majchrzak – 50 lat płockiego szczypiorniaka

Arkadiusz Płomiński, Daniel Bakota – Geneza oraz podstawy ideologiczne, organizacyjne i sportowe I Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży w 1969 roku

Maria Rotkiewicz – AZS-AWF Warszawa 1949 – 2009

Tadeusz Wolsza – Ze sportem za pan brat, ze sportem na bakier. Pasje sportowe elit politycznych w dwudziestoleciu międzywojennym i w pierwszych latach Polski Ludowej

Władysław Zieleśkiewicz – 95 lat polskiej piłki ręcznej

Władysław Zieleśkiewicz – 100 lat polskiej piłki ręcznej

Praca zbiorowa pod redakcją Kajetana Hądzelka i Krzysztofa Zuchory – Akademia Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie 1929/1930 – 2009/2010 KSIĘGA PAMIĄTKOWA

Kolegium redakcyjne: Witold Kudlak – Przewodniczący, Camilla Mondral, Józef Golarz pod kierownictwem Stefan Sieniarskiego – Spółdzielczy Klub Sportowy WARSZAWIANKA 1921 – 1971

Sezonie otwórz się – Program II Ligi męskiej „7” – Okolicznościowy  informator II Lig Terytorialnych wydany przez ZPRP w 1968 roku:  udostępniony dzięki uprzejmości Pana Andrzeja Kamińskiego z Olecka i Stefana Kąkola

Joma